Zekeriya Doğan 2 Yaş

ZEKERİYA DOĞAN

YAŞI: 2

TANI: DOWN SENDROMU

Oğlumu dünyaya getirdiğim gün iki  duyguyu bir arada yaşadım. En çokta üzüntüyü. Oğlumun ‘’DOWN SENDROM’’ lu olduğunu öğrenince dünyalar başıma yıkıldı. O psikolojiyi anlatacak kelimeler yok. Yaşadığım duygunun tarifi yok. Bir annenin evladını kucağına alıp sevememesi , onu dünyaya getirdiği için pişmanlık duyması ne demek bilemezsiniz. Benim oğlumun durumunu kabullenmem iki ay sürdü. Hamilelik sırasında yaşadığım karmaşık duyguları hiç anlatmıyorum ama bir doktorumuz ‘’down’’lu dedi. Diğeri ‘’hayır değil değerleri normal ‘’ dedi. Böyle olaylarda yaşadık.

Evet iki ay boyunca oğlum diye bağrıma basamadım.  Benimseyemedim. Kabul edemedi. Tam iki ay sürdü oğluma hasret kalmam. Nitekim iki ay sonra nekadar yanlış yaptığımı, bu konuda benim ya da oğlumun bir günahının olmadığını anladım. Bu konudaki tek dayanağım eşim en büyük yardımcımdır. Eşime ne kadar teşekkür etsem azdır. Oğlum yavaş yavaş büyümeye başladı. Altı aylık iken  ‘’Algı Özel Eğitim Merkezi’ne” başladık. Ne kadar erken yaşta eğitim, o kadar erken sonuç diye düşündük oğlumun daha iyi hale gelmesi için. Elimizden geleni yapıyoruz. Algıya başladıktan sonra oğlumun ‘’yuvarlanma, oturma döneminin hızlı olduğunu, hiçte düşünüldüğü gibi olmadığını gördüm,eğitimle beraber çok hızlı ilerleme kaydetmeye başladık.Artık oğlumun çok şanslı bir downlu olduğunu biliyordum. Oğlum çok şanslıydı. Normal çocuklarla pekte farkı yoktu. Bu bana çok iyi geliyordu. Bu bilmek duymak bana dayanabilme gücü veriyordu.

Oğlum her çocuk gibi süründü, sonra emekledi ve daha sonra da yürüdü ve hatta koşuyor. Oğlum şu an iki yaşında her şeyi tek başına yapmaya çalışıyor. En önemlisi söylenen her şeyi anlıyor olması ve uygulaması. Benim oğlum çok mutlu, neşeli , güleryüzlü bir çocuk. Bunları yapabilmesinde enbüyük rol ablası . Dört yaşındaki kızım Hiranur oğlumun en büyük şansı. Çünkü önünde çok güzel bir portre var. Ablasının yaptıklarını yapıyor, onunla ağlıyor, onunla oynuyor. Ablası onun için çok güzel bir model.

Şu anki hedefimiz artık konuşmasını beklemek ve ona bu konuda çok destek olmak. Bizler anne baba olarak elimizden geleni yapmalıyız. İleride pişmanlık duymamak için. Bizim eğitimdeki en büyük şansımız ise oğlumun öğretmeni ve eğitim merkezimiz oldu. Bize bu konuda çok destek olundu. Öğretmenimizin oğlumu oğlu gibi görüp, sevmesi, ilgilenmesi bizi çok mutlu ediyor. Çünkü oğlum öğretmeniyle çok mutlu. Biz bu yola Algıyla ve öğretmenimizle birlikte başladık. Beraber mücadele ettik,  beraber başardık. Öğretmenimizin oğlum üzerindeki emeği çok büyük. Evdeki annesi benim, eğitimdeki annesi öğretmenimizdir. Oğlumun manevi annesine ve Algı Merkezine çok teşekkür ediyorum.

Zekeriya’nın annesi : Tuğba DOĞAN