Y.E. 3 Yaş

Oğlumun durumunu öğrendiğimizde 2.5 yaşındaydı.Bu zamana kadar tek kelimeleri söylüyordu,her şeyin farkındaydı,oyuncaklarla oynardı tek dikkatimizi çeken eve birisi gelince gidene kadar ağlardı.Sonra bildiği şeyleri tek tek unutmaya başladı.Doktora götürdük bizi tatmin etmeyen bir sürü şey söyledi,birkaç doktora daha götürdük en son götürdüğümüz doktor yaygın gelişimsel bozukluk tanısı koydu,eğitim alması lazım başka tedavisi yok dedi .Ağlamaya başladım ne yapacağımı ne düşüneceğimi bilemedim şaşırdım kaldım .Bu arada biz doktor doktor dolaşırken oğlumun hoplayıp zıplamaları başladı Allah ım niye böyle oldu ben nerde hata yaptım diye günlerce kendime sordum ,uykular haram oldu ,yemek yiyemedim bütün hayatımız alt üst olmuştu.

Sonra birkaç rehabilitasyon merkezi ile görüştük olmadı .Bu durum bizi o kadar üzdü ki ne yapıcaz kime gideceğiz aklımız durdu.Çevremizde böyle durumda kimse olmadığı için hiçbir bilgimiz yoktu.Bir gün eşim mecidiyeköy de Algı eğitim merkezini görmüş broşürlerini getirdi.Kurucusunun öyküsü beni çok etkiledi çeken bilir dedim oğlumun burada eğitime başlamasının daha iyi olacağını düşündüm.Randevu aldık ,kurucusuyla tanıştık bizi çok rahatlattı ne yapmamız gerektiğini anlattı .Böylelikle oğlum eğitime başladı .İlk zamanlar oğlum uyuyunca yüzüne bakıp hiçbir şey yok uyanınca düzelecek diye düşündüm keşke bu kadar basit olsaydı.

Bu durumun bu kadar zor ve uzun olduğunu bilmiyordum ,zaman ne çabuk geçti hiçbir şey anlamadım.Eğitime ilk başladığımızda o kadar ümitsizdim ki ağlamaktan kimseyle konuşamazdım .Öğretmenler bana çok destek oldular, öğretmenimiz çok ilgiliydi,sürekli bana bilgi veriyor ,bütün sorunlarımızla ilgileniyordu.Tüm bunlar  oğluma çok iyi geldi yavaş yavaş ilerlemeye başladık ,inşallah daha iyi olacak.Artık daha ümitliyim oğlumun doğru yerde doğru eğitimi aldığını biliyorum .Bir gün yavrumun her şeyin farkına varıp benim için ne kadar değerli olduğunu anlamasını,”Anneciğim; seni çok seviyorum” demesini sabırsızlıkla bekliyorum.

Annesi…